Η οζονοθεραπεία αποτελεί αναγνωρισμένη ιατρική μέθοδο βάσει του ΦΕΚ 157/Α΄/1991 και σύμφωνα με την απόφαση του ΚΕΣΥ μπορεί να εφαρμοστεί εκτός από παθήσεις λεμφικού και σε άλλες παθήσεις και η εφαρμογή μπορεί να γίνει από διαφορετικές ιατρικές ειδικότητες.

Στην ουσία πρόκειται για τη χρήση ενός μίγματος αερίου οξυγόνου-όζοντος το οποίο παράγεται μεσω κατάλληλης συσκευής και μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε εξωτερικά σε ανοιχτή πληγή, είτε εσωτερικά μέσω ενέσεων (υποδόρια, ενδοαρθρικά, ενδομυϊκά ) ή με εμπλουτισμό μικρής ποσότητας αίματος του ασθενούς και επαναμετάγγισή του (αιμοθεραπεία) ή ακόμη και με είσοδο αυτού του μίγματος από τις φυσικές εξόδους του σώματος (πρωκτός, κόλπος, ρινική ή ωτική κοιλότητα).

Οι περισσότερες συσκευές οζονοθεραπείας χρησιμοποιούν συνήθως ως πηγή όζοντος μία φιάλη οξυγόνου ιατρικής καθαρότητας και σπάνια το οξυγόνου του ατμοσφαιρικού αέρα, για να αποφεύγεται η ταυτόχρονη παραγωγή οξειδίων του αζώτου. Ανάλογα με το είδος της εφαρμοζόμενης θεραπείας ο ασθενής παρακολουθείται από κατάλληλα εξειδικευμένο προσωπικό και οι συσκευές που χρησιμοποιούνται θα πρέπει να διαθέτουν τα απαραίτητα πιστοποιητικά ασφάλειας.

Δράσεις όζοντος

• Το όζον έχει αντιική και αντιβακτηριδιακή και αντιμυκητιακή δράση, διότι ως ασταθές μόριο οξειδώνει στοιχεία όπως σουλφίδια που βρίσκονται στις μεμβράνες των παθογόνων μικροοργανισμών εμποδίζοντας την πρόσδεσή τους στα ανθρώπινα κύτταρα. Με την ταυτόχρονη απελευθέρωση ριζών οξυγόνου κατά την οξείδωση οι μεμβάνες των παθόγονων μικροοργανισμών καταστρέφονται.
• Κάνει τις μεμβράνες των ερυθροκυττάρων πιο διαπερατές και αυξάνει την ελαστικότητα των ιστών βελτιώνοντας ταυτόχρονα και τη ροή του αίματος.
• Αυξάνει τη γλυκόλυση στα κύτταρα οδηγώντας έτσι στην οξυγόνωση των πιο υποξικών ιστών.
• Δρα ως δευτογενής σηματοδότης ενεργοποιώντας κινάσες και πυρηνικούς που ελέγχουν τη φλεγμονική απόκριση.